بیا یادم بده پروازو با دستات

یا لطیف

گمشده بودم .همه جا تاریک بود. تازه از پیله ام بیرون آمده بودم و نمیدانستم چه کنم.

همه چیز برایم تازه گی داشت.

صدایم زدی.از دنیای جدیدم فقط تو را میشناختم.دنبالت رفتم. می افتادم. زخمی میشدم.

 میدویدم. جان میدادم و دنبالت می آمدم .من کمک میخواستم.

پرواز نمیدانستم. دنیای بیرون خشن بود و ترسناک.می ترسیدم. تو اما زیبایی را نشانم دادی.

 به پروازم کشاندی .گفتی بیرون زیباتر از دنیای کوچک پیله ات است.تو نور را نشانم دادی...و حالا این پروانه ی نور دیده از ترس سقوط زمین گیر شده ست...

من میترسم از تمام چیزهایی که نمیدانم میترسم.

+خلاصه ی همه ی بهانه ها این است

تو

از

یادم

نمیروی

محمدرضا عبدالملکیان