بغض من گریه شد و راه تماشا را بست...

یا عشق

چارشنبه است. روز شما. قدم هایم را میشمارم.قلبم غلیان میکند. به نفس نفس افتاده ام.چشم از سنگفرش ها بر نمیدارم

اَشْهَدُ اَنَّکَ تَسْمَعُ کَلامی 

 وَ تَرُدُّ سَلامی

و اَنَّکَ حَیٌّ عِنْدَ رَبِّکَ مرزوقٌ...

شهادت می‌دهم که شما سخنم را می‌شنوید

 و سلامم را پاسخ می‌دهید

و شما زنده‌اید و نزد پروردگار روزی می‌خورید...

هوا گرفته است.میرسم به قرارگاه همیشگی ام. صحن انقلاب. سرم را بلند میکنم. زمین و آسمان به لرزه می افتند. چشمانم طاقت این حجم از نور را ندارند. قلبم به سینه میکوبد. 

السلام علیک یا جااان! کلمات بریده بریده بیرون میریزند.پاهایم شل شده اند. دوست دارم همان دم ورودی صحن بنشینم.

باران میبارد. ناله ام بلند شده.

حضرت عشق! از شوق وصلت بگریم یا از کوتاهی دیدار...

خودم را میکشانم روبروی ایوان.نفس برایم نمانده.چشمانم داغ کرده. دستانم یخ زده. باران بوی خاک میدهد.داخل میشوم. اولین بار است روز اول سفر میروم سمت ضریح.

دل رنجور مرا نیست به غیر از تو دوا... 

همانجا ایستاده ام. همان جا که سال پیش نگاهم کردی. لبخندتان را یاد دارم آقا.کنار همان دیوار که تکیه گاهم شده بود.

دیوانه میشوم... آقا دلم به این دیدار های گاه به گاه خوش است.دلم  به نگاهتان خوش است. به شما خوش است...

شب های بی توام شب گور است در خیال...

یا دافع البلایا

اللَّهُمَّ ارْزُقْنَا

 تَوْفِیقَ الطَّاعَةِ

 وَ بُعْدَ الْمَعْصِیَةِ

سخن این است که ما بی تو نخواهیم حیات

یا عشق

صبح به دلت هوای حرم بیفتد. ظهر بیفتی به روضه گوش دادن. هی آهنگ حامد زمانی را زمزمه کنی و هی اشکت شدت بگیرد.صدا هق هقت بلند شود.شب لایو بگذارند از مشهد.

این حجم دلتنگی توی یک روز انصاف نیست.

انصاف نیست آقاجان

یار با ماست، چه حاجت که زیادت طلبیم...

یا انیس

 <<وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَآ إِلَّا مَتَاعُ الْغَرُور >> را تکرار کنی و به خیال خودت ایمان آورده ای به آیه

و بشینی برای نداشتن چادر گل درشت ابریشمی که توی ذهنت ساختی غصه بخوری...

قرار نبود توی دنیا غرق شوی جانان

ما یار ندیده تب معشوق کشیدیم...

یا بصیر

خیلی اتفاقی، یادم به چند سال پیش افتاد. که لَه لَه میزدم برای جهادی.تا خود جلسه ی

توجیهی اش میرفتم و نمی شد.می نشستم پای خاطرات کعبه دل ،جرعه وصال و زینب و

هی مجنون تر می شدم. 

یادم به چند سال پیش افتاد که پیام پشت پیام بود که می آمد.که تا پای ثبت نام می رفتم و

 آخر بدرقه شان نصیبم می شد. 

یادم به حوزه دانشجویی افتاد که مادر مخالف بود.

یادم به بسیج،واحد علیمحمدی، جنوب، مدرسه قرآن،کلاس مجردها، خیریه مادر مهربان،

به مشهد... مشهد... مشهد... آآآخ مشهد... 

حالا همه ی "یاد" های بغض شده از سر و کولم بالا میروند و هرروز با صدای لرزان تکرار میکنم:

بگذارید زندگی ام آرام و بی دغدغه و راحت نباشد...قرار نیست، دنیا قرارمان دهد.

  مرور درد عاشقی...

مرا طلایی گنبد تو بیقرار میکند

یا نور

چمدان میبندم

بغض لعنتی پایین نمیرود.اولین بار نیست که تنها

 سفر میکنم اما اینبار فرق دارد. 

تبریز

حرم

 ندارد... 

قضیه چیه

یا علیم

چطور میشود آدم سر امتحان کوانتوم و الکترومغناطیس

 و هرچه که از مشتقات فیزیک هست دلش به نقاشی برود

آنوقت سر امتحان نقاشی بشیند لاپلاسین حساب کند. 

مغز ما هم شوخی دارد ها!!! 

من گریه میکنم که تماشا کنی مرا...

یا عشق

اتود دستم میگیرم.هر خط راست و کج و منحنی ای به گنبدتان ختم میشود.مانده ام آزمون فردا را چه کنم.

دستم نا آرام است .دلم نا آرام تر  

خیلی وقت است نا آرامم، امروز اما دیوانه تر.یادم به آن چارشنبه میفتد.به روزهای بعدش ...به کَرَمت

جانا!

منِ دلتنگِ دلبسته ی عاشق

دیوانه ی کرمت شده ام...

مادرم گفت که عاشق نشوی!گفتم چشم

یا صبر

قبل تر ها، مادر مخالف سرسخت چشم و هم چشمی بود. مخالف دهن بینی. حرف مردم. 

میگفت هر چه به دلت است. 

حالا اما حرف مهریه ی فلانی و طلا و انگشتر و سرویس و چه و چه ی دختر های مردم توی دهانش هست

و من به نگرانی های مادرانه اش لبخند میزنم و توی دلم ریز ریز گریه میکنم.

یَا مَنْ تُحَلّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ، وَ یَا مَنْ یَفْثَأُ بِهِ حَدّ الشّدَائِدِ، وَ یَا مَنْ یُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلَی رَوْحِ الْفَرَجِ.

+چشـم های تو مرا بی خبر از چشمـم کرد

من بودم و دل بود و کناری و فراغی...

یا حلیم

فکر کن رفیق شفیق روزهای وبلاگی ات پیام دهد و تو گیرِ یک حدسِ  شیرین بیفتی.دستت را روی

 دهانت بگذاری و مراتب ذوق مرگی را طی کنی و  با یک جیغُ نچندان بنفش منفجر شوی و آخرش

 را با اشک شوق ختم بخیر کنی...

و بیشتر فکر کن حس های نابِ نه ماهه اش را هفته به هفته  بریزد به جانت و تو خودت را غرق

کلمات کنی که هرچقدر هم سعی کنی نمی فهمی چه حسی دارد...مادر شدن.

گذشت و گذشت.به چشم به هم زدنی برای من و به سختیِ شیرینی برای او...

در تمام روز های آمدنش ذره ذره شوق را توی وجودم می ریخت.خبر رسیدنش را که شنیدم دلم رفت.

سرم به سجده کشیده شد و چشمانم به وجد آمد

رَبَّنا وَ اجْعَلْنا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَ مِنْ ذُرِّیَّتِنا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَکَ ...

پروردگارا، ما را تسلیم خود قرار ده، و از فرزندان ما نیز امتى تسلیم خود پدید آر...

قرارِ دیدنش قرارِ دلم شده بود.عطر نرگس اما بی قرارم  می کرد .نرگس ،تمام حس های

ناب جهان را یک جا دارد.فکر کن  عاشقی دیوانه باشی و عطر نرگس بخورد زیر بینی ات.

این می شود که هی خیابان ها را طی کنی ..بروی...بروی...آخر هم بفهمی تمام

مسیر آمده اشتباه است....نرگس عاشق ها را دیوانه تر می کند.سربه هوا تر...عاشق تر....

حس بغل کردنِ یک فرشته ی تازه از راه رسیده همیشه تازگی دارد.وقتی فاطمه ام

محمد مهدیِ جان را گذاشت توی بغلم.نفسم که با نفسش یکی شد طاقت نیاوردم.

خودم را غرق چشمان درشتِ خیره اش کردم.

سبحان الله...سبحان الله...

وَحَفِظْتَنى فِى الْمَهْدِ طِفْلاً صَبِیّاً وَرَزَقْتَنى مِنَ الْغِذآءِ لَبَناً مَرِیّاً وَعَطَفْتَ عَلَىَّ قُلُوبَ الْحَواضِنِ وَکَفَّلْتَنى

 الاُْمَّهاتِ الرَّواحِمَ

و در حال کودکى و خردسالى در میان گهواره محافظت نمودى،و از بین غذاها شیر گوارا نصیبم کردى،

و دل دایه‏ها را بر من مهربان نمودى،و مادران پرمهر را به پرستارى‏ام گماشتى...

فَتَعالَیْتَ یا رَحیمُ یا رَحْمنُ ...

حالم با معجون دستساز فاطمه و کیک فوق العاده اش جا آمد .شروع کردیم به حرف های

 جان دار که چقدر میچسبد حرف زدن با او...این هم رزق امروزت کیفش را کن.

محمد مهدیِ جان که خوابید رفتیم سراغ ناهار.گفته بودم به املت راضی ام که چشمانم روی میز ماند...

فاطمه ام چه کردی...فسنجوون؟ میدانست دیوانه ی فسنجان هستم.میدانستم با بچه املت هم

سخت میشود.توی پوست خودم که هیچ...توی فضا نمی گنجیدم که ضربه ی آخرش ناکارم کرد...کادوی تولد...

آخ که شدت احساس توی حجم واژه نمیگنجد و حق مطلب ادا نمیشود.تنها شرمندگی اش ماند

برای من و قلم و این دلِ دیوانه ....ممنونم فاطمه ی مهربان.

+من جنبه اش را نداشتم...   کلیک رنجه بفرمایید